Τα Παιδιά των Άστρων

Η βάση

Δύο είναι τα πεδία που μπορεί να στραφεί η συνείδηση του ανθρώπου σε αυτή την κατάσταση ζωής,

1. Προς το μέσα του ή εαυτό του και

2 . Προς το γύρω του ή κόσμο του

Κατά αυτόν τον τρόπο δύο αντίστοιχα ερωτήματα δημιουργούνται, ειδικά όταν είναι ακόμα παιδί και δεν έχει πάρει την ζωή σαν κάτι δεδομένο,

1 . Ποιος είμαι; (προς τον εαυτό)

2 . Που είμαι; (προς τον κόσμο)

Και όπως συμβαίνει σε δύο ροπές που ανήκουν στον άξονα μίας διάστασης με κοινές ή αντίθετες κατευθύνσεις, συσχετίζονται και γεννούν μία νέα ροπή που είναι η συνιστώσα  των δύο αρχικών ροπών, γιατί ο άνθρωπος είναι ενσαρκωμένος με σώματα που πέρνει από την ύλη των κόσμων που έχει ενσαρκωθεί και αυτό τον καθιστά κομμάτι τους, να έχει γίνει ένα με αυτούς.

Αναλόγως και ο άνθρωπος αναρωτιέται ένα τρίτο ερώτημα που συνδέει τα δύο προηγούμενα, δηλαδή τον εαυτό του με τον κόσμο, και αναρωτιέται:

3 . Τι κάνω (εγώ  - εδώ που είμαι);

Άρα ακολουθώντας την πορεία του στον χρόνο που του δόθηκε, συνειδητά ή ασυνείδητα, ψάχνει για να βρει αυτογνωσία, κοσμογνωσία και το νόημα της ζωής.

Αυτές είναι οι τρεις βασικές ερωτήσεις που θα έθετε ένας άνθρωπος αν εμφανιζόταν ξαφνικά στην Γη σε κάποια ηλικία που να έχει αναπτύξει κάπως την λογική του και αυτή την τριάδα των διαφορετικών προηγούμενων ροπών που μπορούμε να την δούμε σαν σχηματίζει ένα δυναμικό τρίγωνο.

Όπως πράττει και γενικά εκδηλώνεται δοκιμάζει τον εαυτό του και την δύναμή του πάνω στον κόσμο, εμφανίζεται το αποτέλεσμα των τριών προηγούμενων ροπών που μπορούμε να τις δούμε σαν σχηματίζουν ένα δυναμικό τρίγωνο που είναι η τέταρτη κατάσταση

Έτσι ο άνθρωπος σαν ένα τρίγωνο τριών ροπών ή ενεργειών πράττει και εκδηλώνεται και παράγει έργο, δημιουργεί με την σειρά του και αυτός ενεργειακά τρίγωνα, δηλαδή δράσεις που θα συναντήσουν αντιδράσεις και που η συσχέτισή τους θα γεννήσει την τρίτη δύναμη που ανάλογα την δυνατότητά της για αρμονική ισορροπία θα δώσε την ικανότητα παραγωγής έργου.

η αστρική μας καταγωγή

Το ανθρώπινο σώμα αλλά και κάθε σώμα ζωντανού οργανισμού είναι αποτέλεσμα μίας σειράς από ένα τεράστιο αριθμό μεταλλάξεων που για να συμβούν χρειάζονται πολλά δισεκατομμύρια χρόνια, πολύ περισσότερα από την ηλικία της Γης των 4,5  δισεκατομμυρίων ετών.

Γεννάτε το ερώτημα «πότε και που έγιναν όλες αυτές οι μεταλλάξεις που φτιάχνουν τα σώματα όλων των ζωντανών πλασμάτων που κατοικούν τώρα πια στην Γη?», γιατί ούτε το σώμα της μύγας δεν προλαβαίνει να φτιαχτεί σε 4,5 δις έτη. Μία απάντηση είναι σίγουρη σε αυτή την περίπτωση «Σίγουρα όχι στην Γη, αφού δεν υπήρχε όταν ξεκίνησαν οι μεταλλάξεις του αρχικού μονοκύτταρου οργανισμού που κάποτε είμασταν.

Εξάλλου όλα τα είδη στην  Γη κατάγονται από το ίδιο DNA , ενώ αν ένας πλανήτης είχε τόσο χρόνο και κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργήσει βάσεις DNA θα έφτιαχνε πολλές και διαφορετικές, βάση των νόμων της εξέλιξης και της ποικιλίας.

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων έλεγε "Ο άνθρωπος δεν στηρίζεται με τα πόδια του στην Γη, αλλά με το κεφάλι του στο διάστημα"

Μπορεί τα πολύπλοκα και τα σύνθετα να έχουν και κάποια δυσκολία να κατανοηθούν, ανάλογα την πολυπλοκότητά τους, όμως τελικά τα δυσκολότερο να κατανοηθούν είναι τα πολύ απλά, τα αυτονόητα, τα καταφανή και δεδομένα.

Υπάρχουν ερωτήματα που κάνουμε όταν είμαστε παιδιά, απλά ερωτήματα, ακριβώς γιατί είμαστε παιδιά και που όσο μεγαλώνουμε γίνονται ασαφή και ακαθόριστα, έτσι ώστε δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να απαντηθούν και να έχουν μία συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη απάντηση.

Αυτά τα απλά παιδικά ερωτήματα όσο μεγαλώνουμε χάνουμε την αξία τους και το ενδιαφέρον μας για αυτά, γιατί ανάλογα χάνουμε και το δέος για την ζωή και τον κόσμο αφού συγκεντρωνόμαστε σε αυτά που μαθαίνουμε και γνωρίζουμε και όχι στην μεγάλη άγνοια μας για τα περισσότερα που συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας.

Αν δούμε την ζωή με μία κάπως μαθηματική ματιά και ψάξουμε για τις διαφορές που υπάρχουν απ' την αρχή της ζωής (γέννηση) μέχρι το τέλος της (θάνατος), θα βρούμε πως η μόνη διαφορά είναι οι εμπειρίες που πήραμε κατά την διάρκεια του βίου μας. Οι εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος είναι τριών ειδών, ανάλογες των τριών αρχών που τον συντελούν:   

        1. Εμπειρίες του νου - μέσω της νοητικής διεργασίας (Αντίληψη + Επεξεργασία + Σύγκριση = Ερμηνεία) - προσφέρουν πληροφορίες ανάλογες προς τα τρία χαρακτηριστικά της σκέψης (Ένταση, Ποιότητα, Καθαρότητα) για να καταλήξουν να γίνουν η τροφή της γνώσης με σκοπό την αυτογνωσία.              

        2. Εμπειρίες της καρδιάς - μέσω της εξαγνιστικής διαμόρφωσης και εκλέπτυνσης που προσφέρει η αυτογνωσία - προσφέρουν την ταπεινότητα την πίστη και την ενότητα πάνω στα τρία χαρακτηριστικά του συναισθήματος (Ένταση, Καλλιτεχνία, Ταπεινότητα) πάνω στον δρόμο της αγνότητας.

         3.  Εμπειρίες του ζώου και του πνεύματος – μέσω του ελέγχου των επιθυμιών και του ανάλογου τρόπου ζωής για την εξοικονόμηση ενέργειας που επιφέρει -  προσφέρει την δύναμη να περάσουμε από το ζώο στον πνευματικό άνθρωπο, από την πλάνη στην αλήθεια. 

ΘΑΝΑΤΟΣ - ΓΈΝΝΗΣΗ = ΑΝΑΠΤΥΞΗ

<<Συνεχίζεται Προσεχώς>>

Το νόημα της ζωής είναι η ουσία της ζωής και δίνει να καταλάβουμε την αιτία της ύπαρξής μας που είναι εντολή του Δημιουργού, ενώ ο σκοπός της ζωής μας δίνει το ''αλατοπίπερο'' που εμείς επιθυμούμε να απολαύσουμε στην ζωή μας, γιατί είναι η τάση που έχουμε για να περάσουμε καλά.  Το νόημα προϋποθέτει δουλειά και παραγωγή έργου, ενώ ο σκοπός ξεκούραση και διασκέδαση, γι' αυτό είναι σχετικά αντίθετες καταστάσεις και το θέμα είναι να τις διαχειριστούμε με ισορροπία σαν μία συνθήκη Yin-Yang, Δράσης-Αντίδρασης.

Τον ονομάζουμε Σκοπό γιατί τον σκοπεύουμε για να τον φτάσουμε και ανάλογα την φυσιολογικότητα των επιθυμιών μας έρχεται ή όχι σε σύγκρουση με το Νόημα της ζωής.

Στην εποχή μας που πλέον επικρατεί το χάος και η αταξία και έχουνε χαθεί οι αρχές και οι νόμοι της φύσης, αφού έχουν κυριαρχίσει οι νόμοι ενός εγωιστικού και συμφεροντολόγου ανθρώπου, το νόημα έχει χάσει το νοημά του και την θέση του την έχει πάρει ο σκοπός. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων το μόνο μέλημα που έχει είναι πως θα περάσει καλά, πόσο άνεση θα έχει, πως θα διασκεδάσει και πως θα "αράξει".   Ο Πυθαγόρας δίδασκε τους μαθητές του να έχουνε ισορροπία σε κάθετι που υπάρχει στην ζωή και μάλιστα την ιδανική <<Χρυσή Ισορροπία>>, γι' αυτό έλεγε και το γνωστό "Παν μέτρο άριστο". Έτσι ανάμεσα στο νόημα και τον σκοπό της ζωής οι μαθητές προσπαθούσαν να κρατούν την "Χρυσή Ισορροπία" δίνοντας προτεραιότητα στο νόημα σαν εκπαιδευόμενοι που ήταν.

Για να πάρουμε μία ιδέα για τις τιμές της "χρυσής αναλογίας" δίνουμε τα ποσοστά επί τις εκατό και είναι 62% προς 38% περίπου και όρίζεται σαν την θέση (Γ) σε ένα ευθύγραμμο τμήμα (ΑΒ) ώστε να ισχύει η εξής αναλογία

                                                            ΑΒ/ΑΓ=ΑΓ/ΓΒ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       με ΑΓ=62%  και ΓΒ=38%   του ΑΒ.

Επίσης ορίζεται από την ακόλουθη πράξη : η τετραγωνική ρίζα του 5 = 2,2360679

                                                                                2,2360679 -1 = 1,2360679

                                                                               1,2360679  / 2 = 0,6180339  = Χρυσός Αριθμός   ή   

                                                                               0,6180339 + 1 = 1,6180339 που έχει παρόμοιες παραξενες ιδιότητες

                   π.χ. 0,61803398 * 0,61803398 = 1 - 0,61803398

Το προπατορικό αμάρτημα

             Όπως αναφέρει ο Χριστιανισμός ο άνθρωπος ζούσε στον Παράδεισο μέσα στην άνεση, τη μακαριότητα, την ανεμελιά, χωρίς πόνο, κόπο και θάνατο. Αλλά και άλλες θρησκείες και φιλοσοφίες αναφέρουν για την μακαριότητα και την φώτιση που είχε κάποτε ο άνθρωπος.

 Ο Θεός του έθεσε ένα μόνο κανόνα ή περιορισμό: να μην δοκιμάσει τον καρπό από ένα μόνο δέντρο, «το δέντρο της γνώσης». Όμως ξέρουμε πως ο άνθρωπος παραβίασε αυτό τον κανόνα και εκδιώχθηκε απ’ τον Παράδεισο των ουρανών, κάτω στη Γη της ύλης, του μόχθου, της γέννησης και του θανάτου. Το γνωστό σαν προπατορικό αμάρτημα.

Μία τέτοια όμως θεώρηση εμφανίζει τον Χριστιανισμό  σαν μια ενοχική   θρησκεία, που ο πιστός διατηρείται πάνω στο δρόμο της με τον φόβο του Θεού και όχι την αγάπη και την κατανόηση.  

Μέσω του προπατορικού αμαρτήματος η αγάπη του Θεού εκφράζεται μόνο μέσα από την συγχώρεση που μας δίνει και την ανοχή του στα λάθη μας. Επίσης εμφανίζει τον άνθρωπο σαν να χάνει τον δρόμο του, που όπως φαίνεται εδώ είναι ο Παράδεισος,  και  να  καταλήγει χαμένος στη Γη. Το τρίτο και ίσως το πιο αρνητικό σημείο αυτής της συμβολικής αλληγορίας είναι ότι παρουσιάζει το Θεό σαν να μην μπορούσε να προβλέψει  την κατάληξη του ανθρώπου, ενώ παράλληλα αναφέρεται ότι τον έπλασε κατ' εικόνα και ομοίωσή του και του εμφύσησε ζωή από τη ζωή του. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τον γνωρίζει απόλυτα σαν δημιούργημά του, αλλά και όλες τις εκδηλώσεις του. Γνωρίζει ακόμα και πόσες τρίχες έχει το κεφάλι μας, όπως αναφέρει ο Χριστός μέσα στην Αγία γραφή.  «Εκείνος» Του έδωσε την περιέργεια, το εξερευνητικό πνεύμα την δημιουργικότητα και την αντιδραστικότητα  και άρα είναι εμφανές ότι με αυτά τα χαρακτηριστικά θα οδηγούνταν σε αυτό που έκανε.
Μην ξεχνάμε ότι το δέντρο που ήταν  απαγορευμένο ονομαζόταν "δέντρο της γνώσης", δηλαδή όπως θα δούμε είναι το δέντρο που θα προσφέρει την γνώση και που συμβολίζει τον δρόμο της ανάπτυξης που ξεκινά από τα πολλά κλαδιά και καταλήγει στον ένα κορμό.  

Εμφανίζει δηλαδή τον Θεό όχι και τόσο παντοδύναμο, αφού τα λόγια του δεν εισακούσθηκαν  σε αντιπαράθεση με τα λόγια του "πονηρού όφη" που ακολούθησε τελικά ο άνθρωπος,

Σύμφωνα με την κλασική απόδοση του προπατορικού αμαρτήματος, το λάθος πάλι, του ανθρώπου είναι και όχι του Θεού, που ο όφις παρουσιάζεται με μεγαλύτερη πειθώ, ενώ στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν χρειάζεται κανένα "όφη" για να κάνει το δικό του. Έχει την περιέργεια και την απληστία σε βαθμό να τον οδηγήσει οπουδήποτε. Ο "όφις" αντιπροσωπεύει τις επίγειες ή "κατώτερες" απολαύσεις, που δεν είχε δοκιμάσει ο άνθρωπος ως τότε και τις νόμιζε για "ανώτερες". Η παγίδα της εντύπωσης για το άπιαστο, το ξένο, το μακρινό...

Πώς όμως να βάλεις στην ίδια ζυγαριά τον Θεό, με τον "καταραμένο όφη", που είναι απλώς ένα από τα δημιουργήματα του;

Γι’ αυτό τελικά αυτή η παραβολή εμφανίζει το χριστιανισμό ενοχικό και φοβικό, τον άνθρωπο λαθεμένο και χαμένο, τον Θεό να μην είναι και τόσο παντογνώστης και  παντοδύναμος και το κακό ισχυρό τόσο, ώστε να μπορεί να κοντράρει το καλό.

Βέβαια όλη αυτή η κριτική θεώρηση είναι του «τώρα», δηλαδή μια σύγχρονη και της εποχής μας ματιά, που σίγουρα η ζωή είναι κατά πολύ διαφορετική. Αλλιώς τα βλέπει και άλλα πράγματα χρειάζεται ο άνθρωπος σήμερα από «τότε» που πρωτοειπώθηκαν αυτά.

Αρχή  πορείας  (Τότε)

            Πιθανόν εκείνη την εποχή έπρεπε ο άνθρωπος να πάρει περισσότερο από σήμερα την ευθύνη των πράξεών των σκέψεων και των συναισθημάτων του. Γιατί η ζωή  ήταν πιο άγρια, βίαιη  και πιο δύσκολη στην επιβίωση. Η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν μικρότερη  σε σχέση με το σήμερα.  Έπρεπε να φτιαχτεί ένας εποικοδομητικός δρόμος για την επιβίωση του ανθρώπου, με νόμους, καθήκοντά και ό, τι αφορά τα επίγεια και να τονιστούν οι νόμοι του Θεού που δίνουν το πεπρωμένο και που θα έπρεπε να είναι οι πρότυποι για τους επίγειους νόμους που έχουν να κάνουν με τα θρησκευτικά θέματα και σε κάποιο βαθμό και με τα επίγεια.

 Για να υπάρχει όμως το πεπρωμένο σε κάθε ύπαρξη σημαίνει ότι κάθε ύπαρξη βρίσκεται κάτω από την επιρροή ή και την εξουσία του και ότι όλοι θα κριθούμε από τον πρότυπο και ανώτερο νόμο για ό, τι κάναμε ή δεν κάναμε, νομοταγές ή άνομο.

Ως τότε αυτός που είχε την εξουσία πάνω στον τρόπο ζωής , αλλά και στο ίδιο το δικαίωμα της ζωής ήταν ο εξουσιαστής των άλλων που τον ακολουθούσαν από φόβο αλλά και ανάγκη για επιβίωση. Γιατί με αρχηγό κάποιον δυνατό η συσπείρωση γύρω του έφτιαχνε ομάδες (αγέλες) που ισχυροποιούσαν όλους αυτούς που ανήκαν σε αυτές, σε σχέση με τα μεμονωμένα άτομα ή άλλες ομάδες. Ακόμα και αυτός ο ζωώδης τρόπος εξουσίας ανήκει στην φύση και είναι η κατάσταση από την οποία προέρχεται το γνωστό μας απόφθεγμα που ακόμα και σήμερα ισχύει αρκετά και που λέει ότι  "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό". Γι’ αυτό και όποιος άνθρωπος ήταν τόσο ισχυρός ώστε να εκπροσωπήσει  το Θεό, αν δεν αντιλαμβανόταν κάτι ισχυρότερο από αυτόν τον ίδιο, πολύ συχνά έπαιρνε τη θέση Του και κατέληγε να τον αντικαταστήσει, όπως αναγράφεται κατά καιρούς στα ιστορικά κείμενα. Σε ένα τέτοιο εξουσιαστή η μόνη σου ελπίδα για να αποποιηθεί την εξουσιαστική του δύναμη, είναι η πιθανότητα να νοιώσει φόβο και ενοχή κάτω από το βλέμμα κάποιας ανώτερης δύναμης από αυτόν, που θα τον φέρει στην θέση των άλλων. Μάλλον τελικά το μόνο όπλο που έχεις για να αποτρέψεις έναν τέτοιο άνθρωπο από την «θεοποίηση» είναι ο φόβος για κάποια ανώτερη δύναμη και για να τον αλλάξεις είναι η ενοχή που θα απορρεύσει από τον φόβο και που με την σειρά της θα γεννήσει την εγκράτεια. που είναι η αρχή της ηθικής. 

Μια ηθική που τότε άρχισε να αναπτύσσεται όπως και η αξία της ζωής και το δικαίωμα να την ζεις όπως νομίζεις καλύτερα.
Έτσι πιθανόν το καλύτερο που έπρεπε για εκείνες τις εποχές ήταν να δοθεί κατά αυτόν τον τρόπο το προπατορικό αμάρτημα και όλη η αρχική μορφή του προχριστιανισμού όπως βλέπουμε και στην Παλαιά Διαθήκη. Χρειαζόταν να δημιουργηθεί φόβος και ενοχή, για να αρχίσουν να εμφανίζονται, μέσα στον περισσότερο ζωώδη από ότι σήμερα άνθρωπο, η εγκράτεια, η ταπεινότητα και γενικά οι νόμοι της ηθικής.

Μια τέτοια, σύγχρονη ερμηνεία του προπατορικού αμαρτήματος θα μας ικανοποιούσε την αντίληψη και θα καταλαβαίναμε ότι ο χριστιανισμός στηρίζεται σε πολύ βαθιές αλήθειες για τη ζωή και για τους νόμους του Θεού.
Δυστυχώς όμως τα περισσότερα κείμενα και βιβλία που δεν αναφέρονταν στο φόβο του θείου και στον αμαρτωλό άνθρωπο, απορρίφτηκαν την εποχή του Βυζαντίου. Τότε ήταν και ο τελευταίος σημαντικός σταθμός στην διαμόρφωση αυτής της ενοχικής ηθικής στην πορεία του Χριστιανισμού.
Πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα το ίδιο  θα γινόταν απ' αυτούς που βρίσκονται σε υψηλές κοινωνικές θέσεις, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν να μας ελέγχουν και να μας κατευθύνουν σύμφωνα με το συμφέρον των εγωιστικών  τους επιθυμιών και του εκφυλισμού τους.
Ευτυχώς για όλους εμάς που θα υποστούμε την καταπίεσή τους, γιατί η ψυχή αναπτύσσεται μέσα από την πίεση και την δυσκολία πολύ περισσότερο παρά μέσα από άλλες ευνοϊκότερες συνθήκες, όπως το κάρβουνο που γίνεται διαμάντι. Βέβαια να θυμόμαστε ότι μάρτυρα σε κάνουν οι συνθήκες και κανένας δεν ονομάζεται μάρτυρας επειδή πέφτει οικιοθελώς στα λιοντάρια.

Το νόημα  (Τώρα)

Ας αναλύσουμε το νόημα που θέλει να υπονοήσει η παραβολή του προπατορικού αμαρτήματος, σύμφωνα με το σημερινό τρόπο σκέψης και χωρίς αλληγορίες ή κρυφούς συμβολισμούς.

Οι πληροφορίες που θα παραθέσω είναι αποδεκτές σε όλες σχεδόν τις φιλοσοφίες, από την ανατολή μέχρι την δύση και οι όροι που θα χρησιμοποιήσω θα είναι παρμένοι από την ψυχολογία, από τον εσωτερισμό ανατολής και δύσης και από των Τολτέκων.

Η λογική δεν ήταν από πάντα ο τρόπος που η συνείδηση του ανθρώπου αντιλαμβανόταν και ερμήνευε τον κόσμο και τον εαυτό του.

 Ο άνθρωπος ήταν κάτοχος της σιωπηλής ή άμεσης  γνώσης και μπορούσε να γνωρίζει χωρίς τη διαδικασία της σκέψης. Γνώριζε άμεσα ό ,τι ήθελε να μάθει, ό, τι του ήταν απαραίτητο να γνωρίσει, σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής του. Όμως ο Παράδεισος όπως περιγράφεται πρόσφερε ιδανικές συνθήκες ώστε ο άνθρωπος00 δεν είχε ανάγκες για να δημιουργήσουν τις αιτίες που θα εκδηλώσουν την θέλησή του. Δηλαδή αν το δούμε ακριβολογώντας πάνω στην παραβολή, όταν ζούσε στον παράδεισο δεν χρειαζόταν να γνωρίζει παρά ελάχιστα, όντας χωρίς ανάγκες και  δυσκολίες.

Γιατί και για τα φυτά και για τα ζώα και για τον άνθρωπο, η βάση της μάθησης κτίζεται από τις συνθήκες διαβίωσης. Οι καταστάσεις της ζωής μας πιέζουν και για να ανταπεξέλθουμε αναγκαζόμαστε να μάθουμε, από έξω μας έρχεται η αιτία της κίνησης και όπως λέει και ο Βίλχεμ Ράιχ «η κύρια κατάσταση του ανθρώπου είναι η αδράνεια». 

 Όμως μπορεί να είχε την άμεση γνώση για οτιδήποτε του ήταν απαραίτητο, αλλά δε γνώριζε ότι την έχει, γιατί αυτή λειτουργεί αυτόματα κατευθυνόμενη από την θέληση χωρίς να χρειάζεται η διαδικασία της σκέψης.

Στην πραγματικότητα στην κατάσταση της σιωπηλής γνώσης που φτάνουν οι πνευματικοί κατά την διάρκεια εκστατικών καταστάσεων, δεν υπάρχει η διαδικασία της σκέψης. Στον άνθρωπο μόνο η λογική χρησιμοποιεί και στηρίζεται στις σκέψεις.   Παρατηρώντας τις συνθήκες και τις έννοιες  που αναφέρονται για τον Παράδεισο θα καταλάβουμε ότι είναι μονοδιάστατες, π.χ. υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο, υπάρχει υγεία χωρίς ασθένεια, υπάρχει ευδαιμονία χωρίς πόνο, υπάρχει νεότητα χωρίς γεράματα κ.λ.π.

Από την άλλη στην Γη όλες οι έννοιες και οι συνθήκες είναι δυαδικές, μετρούνται πάνω σε άξονα και διαβαθμίζονται ανάμεσα στις δύο άκρες του π.χ. για να καταλάβουμε τι σημαίνει «πάνω» πρέπει να ξέρουμε τι σημαίνει «κάτω», για το «κοντά» το «μακριά», για το «ανώτερο» το «κατώτερο», για το «κρύο» η «ζέστη» κ.ο.κ.

 Γι’ αυτό όχι μόνο δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει την σιωπηλή γνώση αλλά και δεν μπορούσε να γνωρίζει μια κατάσταση αντίληψης χωρίς αυτή, όπως η σημερινή κατάσταση της λογικής.
Ήταν ένα πνευματικό ον χωρίς αυτογνωσία, χωρίς να γνωρίζει την κατάσταση της ύπαρξής του, όχι μόνο γιατί δεν υπήρχαν μη πνευματικά όντα ώστε να συγκριθεί μαζί τους και να δει την διαφορά, άλλα κυρίως γιατί η σύγκριση γίνεται ανάμεσα σε δύο τουλάχιστον και άρα δεν υπάρχει τέτοια θέληση, τάση και δυνατότητα στον μονοδιάστατο Παράδεισο. Άρα δεν υπάρχει και δυνατότητα ανάπτυξης και επίτευξη αυτογνωσίας.

Το τέλειο δεν μπορεί να γίνει τελειότερο αλλά μπορεί να γίνει ισχυρότερο και αυτό ισχύει πάντα και για όλα.

 Η γνώση έρχεται με τη σύγκριση των δύο αντίθετων και οριακών καταστάσεων ή εννοιών όπου μέσω της  σύνθεσής τους παράγεται το έργο που στην περίπτωσή μας ονομάζεται γνώση, σύμφωνα και με τον Πυθαγόρειο νόμο της Τετρακτύος.

Για να μπορέσει ο άνθρωπος του Παραδείσου να  συνειδητοποιήσει ότι είναι κάτοχος της σιωπηλής γνώσης, που είναι η άμεση αντίληψη της ουσίας, έπρεπε να την χάσει και να έχει περάσει στην κατάσταση της λογικής που είναι η έμμεση αντίληψη των φαινόμενων, που είναι και το αντίθετο της. Έχουμε μάθει πολύ σωστά να λέμε ότι «αν δε χάσεις κάτι δεν μπορείς να εκτιμήσεις την αξία του». Εδώ θα συμπλήρωνα ούτε και να το κατανοήσεις όσο χρειάζεται.  Όπως είπαμε ο άνθρωπος που ζούσε στον Παράδεισο ήταν ένα πνευματικό ον μεν αλλά χωρίς συνείδηση της κατάστασής του που συνεπάγεται χωρίς αιτία της ύπαρξής του, δηλαδή ήταν ένα ά – λογο (αναίτιο) πνευματικό ον.

Μπορεί  οι συνθήκες στον Παράδεισο είναι ιδανικές για την ευδαιμονία που προσφέρουν, χρειάζεται όμως και να το καταλάβουν όσοι ζούνε σε αυτόν. Για να μπορέσουν όμως να καταλάβουν πως βιώνουν τέτοιες συνθήκες θα ήταν ανάγκη να γνωρίζουν και τις αντίθετες από αυτές, συνθήκες δυσχέρειας και καταπόνησης που όμως εκεί δεν υπάρχουν.

Θα έπρεπε λοιπόν με κάθε τρόπο να αποκτήσει την αυτογνωσία και την κοσμογνωσία που στην ουσία είναι το ίδιο και το αυτό.  Γι' αυτό ο δημιουργός του έδωσε ιδιότητες σαν και αυτές που προαναφέραμε και του όρισε  ένα δρόμο πάνω στο δέντρο της γνώσης ώστε να αποκτήσει ότι χρειάζεται και να ολοκληρωθεί σε εν - λογο πνευματικό ον.   Είναι δύσκολο να φανταστούμε μια ζωή χωρίς ανάγκες αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος κι ο κόσμος που ζούσε δεν ήταν όπως ο σημερινός ήταν μία αιθέρια οντότητα σε ένα αιθέριο κόσμο.

 

Ο δρόμος  (Πάντα)
 

Έτσι ο δρόμος της γνώσης είναι μια πορεία δύο αντίθετων κατευθύνσεων,

-  πρώτα από την «ά – λογη» πνευματική κατάσταση, την ενότητα, την ολότητα, την αλήθεια, την γενικότητα, το απρόσωπο …

-  ύστερα προς τον λογικό υλισμό,  την χωριστικότητα*, την έλλειψη, την πλάνη, την κατάσταση της εξατομίκευσης …

- και τέλος ξανά προς την «εν – λόγη»  πνευματική κατάσταση, την σιωπηλή γνώση, την εξατομικευμένη ενοποίηση και την κατάσταση της πολλαπλής ατομικότητας.
Η κάθοδος  και η άνοδος όπως αναφέρεται στον εσωτερισμό, η εκπύρωση  και η πύρωση όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, ο πόλεμος και η ειρήνη όπως λέει ο Πλατών,  η δομή και η λειτουργία όπως αναφέρεται από τον Ιπποκράτη αλλά και στην Κινέζικη ιατρική, «μανβαντάρα» και «παραλάγια» στα Σανσκριτικά κείμενα, η κτίση και η  κατάλυση,  η υλοποίηση και η πνευματοποίηση, όπως θα μπορούσαμε να πούμε εμείς, είναι η διπλή φάση του δρόμου της ανάπτυξης για κάθε εκδήλωση στην δημιουργία.
Όπως μπορούμε να καταλάβουμε ο άνθρωπος της Γης (αλλά και κάθε ύπαρξη που ζει στην ύλη) είναι ταγμένος σε αυτό το δρόμο και σε κανένα λάθος ή αμάρτημα δεν έχει επιπέσει.
Ακολουθεί μία πορεία που θα χάσει την πνευματικότητα και την θέση της θα πάρει ο εγωισμός με τις υλιστικές ανάγκες, τις συναισθηματικές επιθυμίες και σε κάποιο βαθμό ανάπτυξης, την νοητική περιέργεια, να εκφράζονται μέσα από μια περιοριστική προσωπικότητα. Όπως και θα χάσει τη σιωπηλή γνώση και τη θέση της θα πάρει μια πλανεμένη λογική. Μια εγωιστική προσωπικότητα που λόγω της άγνοιας και του περιορισμού που προσφέρει θα του δώσει ασφάλεια και βεβαιότητα στο χάος και στον φόβο  που προκαλεί  η μοναξιά της χωριστικότητας, Ένα τρόπο ερμηνείας, την λογική, που  θα τον περιορίζει με ένα μειωτικό και παραισθητικό τρόπο σκέψης, ιδιοτελούς επικοινωνίας και υποκειμενικής διάκρισης.  Όμως συγχρόνως έχει τη δυνατότητα να μπορεί να απελευθερωθεί από την άγνοια και να συνεχίσει το δρόμο του προς την πνευματικότητα.
Εντωμεταξύ παρ’ όλο που το ταξίδι της αυτογνωσίας γίνεται για την ενδυνάμωση, δηλαδή την απόκτηση δύναμης, ή αλλιώς ενέργειας,  η ένωση του ανθρώπου με την ύλη, δεν τον μείωσε από άποψη ενέργειας, αλλά τελειότητας,  ολότητας και δυνατότητας. Αλλά για να μπορέσει να λειτουργήσει κατά τον καλύτερο τρόπο, από άποψη ανάπτυξης σε αυτόν τον κόσμο - στο πεδίο της ύλης – που είναι κυρίως ένας τόπος δοκιμασίας και εκπαίδευσης, έπρεπε να αλλάξει, να περιοριστεί και να συγκεντρωθεί για να εξατομικευθεί και να προσωπικοποιηθεί.
Γι’ αυτό τον λόγω το ταξίδι της ανάπτυξης θα ήταν σωστότερο να λεγόταν ταξίδι αναγνώρισης, γιατί δεν αυξάνουμε και δεν αναπτύσσουμε κάτι που δεν έχουμε, αλλά απλά το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας και έτσι σιγά - σιγά ολοκληρωνόμαστε σε αυτό που πραγματικά και από πάντα είμαστε.

Ο  προορισμός  (Κάποτε)

Ο ά – λογος πνευματικός  άνθρωπος ή άνθρωπος του Παραδείσου δεν έχασε κάτι που είχε και έγινε κατά κάποια έννοια «λιγότερος», αλλά απλώθηκε μέσα στις διαστάσεις του σύμπαντος για να φτάσει στην Γη της ύλης και των παθών. Διαχώρισε  τον εαυτό του σε επιμέρους τμήματα – σώματα ανάλογα με το κάθε πεδίο - κόσμο που μεσολαβούσε από εκεί που βρισκόταν αυτός και τον κόσμο της ύλης, σαν τον περισσότερο απομακρυσμένο από την μία, αλλά και ελεγχόμενο ώστε να μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη από την άλλη.
Όπως λέει και το απόφθεγμα «πίστευε και μην ερευνάς» που φέρνει σε αντίθεση την πίστη και την λογική, δηλαδή τη λειτουργία της αντίληψης που ερευνά προσπαθώντας να ερμηνεύσει τα βιώματα με όρους της λογικής. Όταν θέλουμε να βιώσουμε το θαύμα, ή όταν θέλουμε να κάνουμε το θαύμα, τότε μην περιμένουμε να γνωρίσουμε κάποια διαδικασία ως το πως συντελείτε.  Δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε λογικά, γιατί  δεν υπάρχει λογική διαδικασία και γι’ αυτό ονομάζεται θαύμα.
Συμβαίνει άμεσα σαν αποτέλεσμα του «πιστεύω», χωρίς να μεσολαβούν οι καταστάσεις  του χώρου, του χρόνου, της ύλης και της ενέργειας.
Είναι αποτέλεσμα τη σιωπηλής γνώσης, του χαμένου Παραδείσου, γιατί στην πραγματικότητα πότε δεν φύγαμε από εκεί. Ένα πέπλο μόνο, το πέπλο της λογικής είναι που μας χωρίζει από το να αντιληφθούμε ξανά τον κήπο της Εδέμ.
Όμως αυτός είναι ο δρόμος μας, εμείς βάζουμε τη δράση, χρειάζεται να υπάρξει μία αντίδραση για να μπορέσουμε να βρούμε κι εμείς μια ισορροπία ώστε τελικά να παραχθεί ένα έργο, σύμφωνα με την Τετρακτύ.

Εμείς  επιλέξαμε αυτό το δρόμο αναγκαστικά, εμείς επιλέξαμε την δυσκολία και την παραίσθηση σαν τον καλύτερο τρόπο που θα μας φέρει εσωτερική ανάπτυξη και ό, τι επάγεται από αυτή, και συγχρόνως ο Πατέρας Θεός – η φύση – που χαράζει τον δρόμο και εμείς τον ακολουθούμε όπως το νερό στο αυλάκι, στην πιο ανεμπόδιστη διαδρομή.
Ξεκινάμε από πνευματικά και ενωμένα μεταξύ τους όντα, αλλά μη αυτοσυνείδητα και χωρίς καμιά εξατομίκευση, για να εξατομικευτούμε και να συνειδητοποιηθούμε αποκτώντας την λογική, μέσα στην παραίσθηση της ύλης και να ξαναγυρίσουμε στην πνευματικότητα διατηρώντας την ατομικότητα μας και φτάνοντας τελικά την κατάσταση της πολλαπλής μοναδικότητας, της εξατομικευμένης ενότητας.
 

Τελικά (Θεού θέλοντος)

Το ζωικό κύμα που εκπορεύεται από τον Θεό και τροφοδωτεί με ζωή όλα τα πλάσματα ακολουθεί όπως και κάθε άλλη εκδηλωμένη κίνηση ελικοειδή πορεία που φτάνει σε κάποιο κρισιμο σημείο που σημειοδοτεί το τέλος της Το ίδιο θα συμβεί και στα όντα της Γης. Τότε θα συμβεί η δεύτερη παρουσία του Χριστού σαν κριτής των ενσυνείδητων όντων σε αυτόν τον πλανήτη. Και όπως πέρνουμε την κρέμα από το γάλα λίγο πριν τον βρασμό του, έτσι και ο Κριτής θα ξεχωρίσει τους εκλεκτούς για την «νέα ζωή» όπως ο ίδιος αναφέρει. Ο χρόνος που θα συμβούν όλα αυτά είναι άγνωστος και μόνο ο Θεός τον γνωρίζει όπως αναφέρει ο Χριστός και ο Ερμής ο τρισμέγιστος.

Κλίμακα Φιμπονάτσι

 Είναι μία συγκεκριμένη αυξάνουσα σειρά ακέραιων αριθμών που προκύπτουν από την πρόσθεση πάντα των δύο συνεχόμενων και μεγαλύτερων από αυτούς καθώς εμφανίζονται. Το παράδοξο που έχουμε εδώ είναι ότι η διαίρεση αυτών των δύο συνεχόμενων αριθμών μεταξύ τους προσεγγίζει με ακρίβεια ανάλογη του μεγέθους τους (των ψηφίων τους) τον αριθμό της χρυσής αναλογίας     (0,61803398874989484... ή   1,61803398874989484...)

Την χρυσή αναλογία μας την δίνει και o μαθηματικός τύπος :    

 (√5-1)/2=0,61803398874989484...

 - Ας δούμε πως σχηματίζεται η κλίμακα Φιμπονάτσι

α.  Ξεκινώντας από τον αριθμό 1 και σε αυτόν προσθέτουμε τον εαυτό του  ώστε να έχουμε άθροισμα ίσον με 2 (1+1=2). Έτσι έχουμε την σειρά 1,2

β. Έτσι οι δύο συνεχόμενοι αριθμοί είναι το 1 και το 2. Οπότε αθροίζουμε το 1 με το 2 και έχουμε αποτέλεσμα ίσον με 3 (1+2=3). Έτσι έχουμε την σειρά 1,2,3

γ. Τώρα οι μεγαλύτεροι συνεχόμενοι δύο αριθμοί είναι το 2 και το 3. Οπότε τους αθροίζουμε και έχουμε αποτέλεσμα ίσον με 5 (2+3=5). Έτσι έχουμε την σειρά 1,2,3,5

δ. Τώρα οι μεγαλύτεροι συνεχόμενοι δύο αριθμοί είναι το 3 και το 5. Οπότε τους αθροίζουμε και έχουμε αποτέλεσμα ίσον με 8 (3+5=8). Έτσι έχουμε την σειρά 1,2,3,5,8

Συνεχίζοντας με τον ίδιο τρόπο εμφανίζεται η κλίμακα του Φιμπονάτσι. 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, 6765, 10946, 17711, 28657, 46368, 75025 ....

 - Ας δούμε την σχέση της κλίμακας με την χρυσή αναλογία

Αν τώρα διαιρέσουμε μεταξύ τους δύο συνεχόμενους αριθμούς από αυτήν την κλίμακα θα πάρουμε σαν αποτέλεσμα τον αριθμό της Χρυσής Αναλογίας και η ακρίβειά του θα εξαρτάτε από το μέγεθος των δύο συνεχόμενων αριθμών που προέκυψε και ο ίδιος.

Όσο μεγαλώνουν οι αριθμοί που σχηματίζουν την διαίρεση τόσο και το αποτέλεσμα μας δίνει τον αριθμό της Χρυσής αναλογίας (0.61803398874989484…  ή  1.61803398874989484…) με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Επειδή είχα και εγώ ανακαλύψει αυτήν την κλίμακα πριν μάθω ότι είχε προανακαλυφθεί από τον Ιταλό μαθηματικό Φιμπονάτσι, - που πήρε και το όνομά της - και με διαφορετική προσέγγιση, τυχαίνει να γνωρίζω την συμβολική της έννοια.

Η Χρυσή αναλογία είναι το κλειδί που αποκαλύπτει την Τετρακτύ στην δομή και στην λειτουργεία της.

Η συμβολική έννοια της κλίμακας αντιστοιχεί :

Α. Σε έναν φυσικό ρυθμό της κοσμικής ισορροπημένης ανάπτυξης που διατηρεί σαν αυξητικό λόγο τον λόγο της χρυσής αναλογίας.

Β. Στην διαίρεση της αρχικής αιτίας που είναι η μονάδα και η ενότητα ώστε να επιτευχθεί η εκδήλωση του σύμπαντος μέσα από την πολλαπλότητα και την χωρηστικότητα. Γιατί όλα έχουν για αιτία τους και αρχίζουν από την μονάδα, αλλά και το τέλος τους πάλι στην μονάδα βρίσκεται.  Από το ανεκδήλωτο στην εκδήλωση, από το αληθινό στο ψεύτικο, από το μόνιμο στο παροδικό, από την ουσία στα φαινόμενα, από το ακίνητο στην κίνηση, από τον Δημιουργό στους κόσμους ...

Γ. Στην διαμόρφωση της εκδηλωμένης ισορροπίας, από την απόλυτη ισορροπία της ακινησίας στην χρυσή ισορροπία της φυσικής κίνησης. Από την ισορροπία του μισού, της μέσης, κατά το 2ο αναπτυξιακό βήμα (β). όταν οι μεγαλύτεροι και συνεχόμενοι αριθμοί είναι το 1 και το 2 και η διαίρεσή τους  ισούται με μισό (1/2=0.5), θα καταλήξει στην χρυσή ισορροπία της ελεγχόμενης κίνησης και ανάπτυξης κατά την εξέλιξη της κλίμακας και της συμπαντικής εκδήλωσης που αντιστοιχεί. Από το απόλυτο προς το σχετικό, από την τάξη προς το χάος από το μοιραίο προς το τυχαίο, από τον κύκλο στην σπείρα, από την θεωρία στην πράξη, από το αρχέτυπο στην εκδηλωμένη πραγματικότητα, από την κίνηση στον ρυθμό …

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ - ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και να συνειδητοποιούμε το
νόημα και το σκοπό της ζωής, θα επανεκτιμήσουμε και θα επαναξιολογήσουμε τις
ιδέες (τα νοήματα) και τις καταστάσεις που τυχαίνουν σε ένα λογικό όν.

Χρειάζεται αντικειμενική ματιά και ανεπηρέαστη από το
κατεστημένο της εποχής μας, γιατί θα αξιολογήσουμε βάση της χρυσής αναλογίας,
δηλαδή αντίστοιχα την ισορροπία ανάμεσα στην χρησιμότητα και στην απόλαυση και
θα επαναδιατάξουμε τις αρχές, τους νόμους (κανόνες) και τις εκδηλώσεις μας σε
διαφορετική κλίμακα προτεραιοτήτων από ότι είχαμε ως τώρα.

Κάποιες ιδέες ή δράσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν σαν
πουριτανικές ή κλασικές από την εποχή μας, και που είναι ψηλά στην νέα κλίμακα
των προτεραιοτήτων μας, χρειάζεται  να
τις ακολουθήσουμε αδιαφορώντας (με παραφύλαξη) την μόδα της εποχής μας,
παραμένοντας αντικειμενικοί και διαχρονικοί.

Η φυσική κίνηση είναι η καλύτερη επιλογή για την εσωτερική μας αρμονία, τον λιγότερο κόπο και την επίτευξη των στόχων μας.Η φυσικότερη από όλες τις κινήσεις είναι η κίνηση του κύματος, που στην ουσία είναι η κίνηση ενός κύκλου που επεκτείνεται.Γι΄ αυτό μετράμε τα ηχητικά και τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και σε κύκλους.Όλα κάνουν τους κύκλους τους, όπως η μέρα ακολουθείτε από την νύχτα, όπως το κρύο από την ζέστη, όπως ο ύπνος από τον ξύπνιο κ.λπ. έτσι και ξεκούραση από την προσπάθεια. Το να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας και να αφήσουμε προσωρινά τον στόχο μας, όχι μόνο δεν δείχνει εγκατάλειψη αλλά είναι απαραίτητο για να επανέλθουν οι φυσικές και ψυχικές μας δυνάμεις. Να μπορέσουμε να καθορίσουμε την κατάστασή μας, <να βρούμε τον εαυτό μας> και τον καλύτερο τρόπο χειρισμού για την επίτευξη του στόχου μας.Όσο απαραίτητες είναι οι διακοπές άλλο τόσο χρειάζεται να μαθαίνουμε να κοιτάμε μέσα μας, όχι μόνο γύρω μας, Έτσι παίρνονται οι καλύτερες και πιο ειλικρινείς αποφάσεις.

Η Πυθαγόρειος τετρακτύς


Η τετρακτύς
Για τους Πυθαγορείους, η δεκαδική τετρακτύς ήταν το ιερό σύμβολο των ανεξιχνίαστων μυστικών του σύμπαντος. Αποτελείται από δέκα ισόπλευρα τρίγωνα - εννέα εσωτερικά και το μεγάλο εξωτερικό τρίγωνο που τα περικλείει. Για να σχηματιστεί μια τετρακτύς, πρέπει αρχικά να ορίσει κάποιος τις τέσσερις κουκκίδες της βάσης της. Κύριο χαρακτηριστικό της τετρακτύος είναι το γεγονός ότι το άθροισμα των κουκίδων της, από τη βάση μέχρι την κορυφή, μας κάνει την δεκάδα (4+3+2+1=10). Για τους Πυθαγορείους αυτό το γεγονός αποτελούσε σύμβολο της έσχατης πραγματικότητας, αφού "η τετράς τίκτει την δεκάδα" και η δεκάδα, με τη σειρά της, αποτελεί τη βάση για το δεκαδικό σύστημα - σύμπτωση ότι τα τρία εσωτερικά τρίγωνα της τετρακτύος μοιάζουν με το σύγχρονο προειδοποιητικό σύμβολο της ραδιενέργειας;
Ο Πλάτων, στον Τίμαιο, προβάλλει την πυθαγόρεια άποψη ότι η κοσμική αρμονία περικλείεται μέσα σε ορισμένους αριθμούς. Μετά τους πρώτους αριθμούς 1, 2, 3, ακολουθούν τα τετράγωνά τους, το 4 (2Χ2) ή το 9 (3Χ3) και οι κύβοι τους, το 8 (2Χ2Χ2) ή το 27 (3Χ3Χ3). Οι δύο γεωμετρικές πρόοδοι που σχηματίζονται αντιπροσωπεύονται, σύμφωνα με την κλασική συμβολική παράδοση, από το σχήμα του γράμματος "Λ". Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 3 και 6 στην πρώτη πρόοδο (2, 3, 4, 6, 8) σχηματίζουμε την αρμονική πρόοδο 3, 4, 6, ενώ η συνολική διαδοχή των όρων (2, 3, 4, 6, 8) αναλύει στη μουσική τη διπλή οκτάβα (δις διαπασών). Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 6 και 18 στη δεύτερη πρόοδο (3, 6, 9, 18, 27) οδηγούμαστε στο σχηματισμό της αρμονικής προόδου 6, 9, 18. Αν, τώρα, μεταξύ του 3 και του 6 παρεμβάλουμε τον αρμονικό τους μέσο όρο 4 και κατά παρόμοιο τρόπο παρεμβάλλουμε το 12 ανάμεσα στο 9 και στο 18, έχουμε την εξής συνολική διαδοχή όρων: 3, 4, 6, 9, 12, 18, 27. Πρόκειται για μια διαδοχή που αναλύει την τριπλή οκτάβα (8:1) συν μια δεύτερη (9:8) στις επιμέρους ομάδες συμφωνίας. Έτσι, σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, αυτές οι δύο αρχικές πρόοδοι εμπεριέχουν όλη την αρμονία του χωροχρόνου.
Όμως, πώς ακριβώς πειραματίστηκαν οι Πυθαγόρειοι στο μονόχορδο για την ανάδειξη των σχέσεων μαθηματικών και μουσικής; Αν μειώσουμε το μήκος μιας χορδής ακριβώς στο μισό, τότε ο ήχος που παράγεται είναι ακριβώς μία οκτάβα υψηλότερος (μία οκτάβα είναι ένα ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο) - μας δίνει, δηλαδή, ένα ντο πιο πάνω. Αν μειώσουμε το μήκος της χορδής κατά 1/3, τότε τα 2/3 της χορδής που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της πέμπτης (δηλαδή από το ντο στο λα). Κι αν μειώσουμε το μήκος κατά 1/4, τότε τα 3/4 που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της τετάρτης (από το ντο στο σολ). Ήταν ξεκάθαρο, λοιπόν, σ’ αυτό το επίπεδο της παρατήρησης ότι τα μαθηματικά "κυβερνούν" τη μουσική. Το γεγονός ότι από τους ήχους αυτών των διαφορών δημιουργείται ένα ευχάριστο συναίσθημα στον ακροατή, οδήγησε τους Πυθαγορείους στο συμπέρασμα ότι οι ακέραιοι και τα κλάσματα ελέγχουν όχι μόνο τον άψυχο αλλά και τον έμψυχο κόσμο μέσω της μουσικής.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο είναι στην https://www.mystica.gr/tetraktys.htm

Σημείωση
Αυτό είναι το μόνο άρθρο, προς το παρόν τουλάχιστον, που έχει παρθεί από άλλη σελίδα του διαδικτύου. Όσο για το θέμα της Τετρακτύος υπάρχει δυνατότητα να αναλυθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που να μπορεί να αξιοποιηθεί πρακτικά. Μην ξεχμάμε ότι στον όρκο των Πυθαγόρειων η Τετρακτύς αναφέρεται σαν την πηγή των πάντων, άρα και κάθε αληθινής επιστήμης, αποδεκτής ή όχι.   

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΑΠΗ

Υπάρχει μια τεράστια σκάλα με ατελείωτα σκαλιά και επτά μέτρα φαρδιά, που οδηγεί στον ουρανό. Κάθε οργανική ύπαρξη ωθείτε απαράκλητα να την ανέλθει για να αναγνωρίσει την δόξα του κόσμου και την πληρότητα του εαυτού της. Εμείς συγκρίνουμε με τον νου, διαχωρίζουμε και εκτιμάμε περισσότερο τα ανώτερα σκαλοπάτια από τα κατώτερα. Η καρδιά όμως μας λέει ότι όλα τα σκαλιά έχουν ακριβώς την ίδια αξία και ένα αν σπάσει τότε η σκάλα θα είναι άχρηστη. Χρησιμοποιούμε τον νου με την γνώση για να μην χαθούμε σε άχρηστα μονοπάτια και να προφυλαχθούμε από τις παγίδες του πλανερού μας κόσμου και όχι για να κατακρίνουμε ή να επιβραβεύσουμε τους άλλους, μόνο για να τους κατανοήσουμε και αν μπορούμε να τους συμβουλέψουμε ή να τους συμβουλευτούμε.

Στην κοσμογονία του Ησιόδου ο Έρως εμφανίζεται 2 φορές,
- στην αρχή της δημιουργίας σαν αυτογέννητος 
- και ύστερα σαν παιδί της Αφροδίτης,
πάντα για να ενώσει δύο δυνάμεις ή υπάρξεις.
Άρα ο Έρως αντιπροσωπεύει μια ελκτική και ενωτική δύναμη με δύο διαφορετικές εκφράσεις, μία συμπαντική και μία ανθρώπινη.
Ο νόμος της έλξης είναι αυτός που από τα κοσμικά αέρια (αστρική σκόνη) έφτιαξε τα υλικά σώματα των γαλαξιών, των αστέρων, των πλανητών, των δορυφόρων και των οργανικών όντων.
Διαχώρισε τα χοντρά από τα λεπτά και τα ελαφριά από τα βαριά λέει ο Δημόκριτος για τον δημιουργό του σύμπαντος, Δηλαδή διαχώρισε τα όμοια από τα ανόμοια.
Η συγκέντρωση της ενωτικής δύναμης δημιουργεί την βαρύτητα και όλα τα αντικείμενα.
Αυτή η ενωτική δύναμη, που είναι μια έκφραση του «νόμου της έλξης», λειτουργεί σε όλα τα πεδία και υποπεδία της εκδήλωσης και σε όλα τα σώματα των όντων που αντιστοιχούν σε αυτά, ενώνοντας τα και διατηρώντας τα σε αρμονική συνοχή.
Η ακτίνα - άξονας του νόμου της έλξης είναι η κάθοδος της ενωτικής δύναμης μέχρι το υλικό πεδίο κατά την κτίση των κόσμων και η επάνοδός της ξανά προς την πηγή, μαζί με τα νοήμονα όντα που την συνειδητοποίησαν, την καλλιέργησαν  και την αποδέχθηκαν.

Η πηγή δεν είναι ο προϋπάρχον Δημιουργός, αλλά η αρχή της εκδήλωσής του, η αρχή των κόσμων, η μονάδα, το κοσμικό αυγό. 

Για τον Δημιουργό δεν μπορουύμε να έχουμε στοιχεία ώστε να τον κατανοήσουμε, μόνο μέσα από τα δημιουργήματά του μπορούμε κάτι να καταλάβουμε.

• Είναι όπως σε μιά πηγή που βλέπουμε το νερό να αναβλύζει και μπορούμε να το παρομοιάσουμε σαν την εκδήλωση,
• Η πύλη που εξέρχεται το νερό, είναι αυτό που ορίζουμε σαν την πηγή.
• Και το νερό που δεν βλέπουμε γιατί ακόμα είναι μέσα στο έδαφος, σαν τον Δημιουργό.
   

Αυτή η δύναμη που ανοδικά μας οδηγεί στην ενότητα των πάντων σαν εαυτό, είναι η Παγκόσμια Αγάπη που μας είπε ο Χριστός. «Η αγάπη είναι για όλο τον κόσμο» και ο δρόμος που χαράζεται μπροστά μας ονομάζεται «Εξάγνιση»
Τα στάδια ξεκινούν από την ζωώδη έλξη που επιβάλλεται για την επιβίωση – διαιώνιση σχεδόν όλων των ειδών, περνάει στα προσωπικά συναισθήματα που έχουν οι περισσότεροι ανθρώποι της εποχής μας και καταλήγει στην πλήρη ενότητα με όλα. Μια κατάσταση που η γιόγκα την ονομάζει «πολλαπλή μοναδικότητα».
Λόγω του αναπτυξιακού και συγκεκριμένα του εξαγνιστικού σταδίου που βρίσκεται η ανθρωπότητα, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο δρόμος από τα προσωπικά στα παγκόσμια συναισθήματα. Ο κατώτερος και υλικός εαυτός είναι αυτός που βιώνει την προσωπική αγάπη και ο ανώτερος και πνευματικός την παγκόσμια.
Την προσωπική αγάπη θα την ονομάσω συμπάθεια (συν-πάθος). Δεν είναι ανιδιοτελής αλλά περιέχει το πάθος που την συντηρεί και μπορεί να μοιάσει με ανιδιοτελής λόγω της αλόγιστης και ενστικτώδους θυσίας που μπορεί να εκδηλώσει. Είναι η έννοια που αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι ανθρώποι για αγάπη και είναι έλξη που περιλαμβάνει ψυχικά, ψυχολογικά, ενστικτώδη, ζωώδη, συμφεροντολογικά, κοινωνικά, κτητικά και μη αξιοκρατικά συναισθήματα. Άρα, καθένας λέγοντας αγάπη εννοεί το δικό του διαφορετικό μείγμα συναισθημάτων και της δικιάς του ανάλογης έντασης πάθους.
Η εντολή του νόμου της επιβίωσης λέει :
- όλα είναι διαφορετικά και διαφορετική σημασία να δώσω στο καθένα
- όλες οι εκδηλώσεις έχουν διαφορετικό στόχο και εκτίμηση
- όλα είναι αποτελέσματα των όντων, γίνονται για την ασφάλεια και την απόλαυση και δεν φαίνεται να οδηγούν πουθενά
- τα πολλά γεννούν πιο πολλά και αυτά περισσότερα
Την παγκόσμια αγάπη θα την πω απλά αγάπη όπως μας την δίδαξε ο Χριστός. Δεν μπορεί να διαχωριστεί και να την αισθανθούμε με διαφορετική ένταση ανάλογα σε ποιους αγαπημένους μας την δίνουμε, όπως η προσωπική αγάπη. Σε κάθε τι που αντιλαμβανόμαστε τη δίνουμε με την ίδια ένταση χωρίς να διαχωριζόμαστε από αυτό, γιατί είναι εμείς. Μοιάζει με την όραση, όπου κοιτάξουμε θα δούμε, είτε μας αρέσει ή όχι, πέφτει παντού χωρίς να μπορούμε να διαχωρίσουμε. Η προσοχή μετέπειτα διαχωρίζει ανάλογα με τις προτιμήσεις μας.
Η εντολή του νόμου της ενότητας λέει :
- ότι όλα είναι ένα, όλα είναι εγώ και εγώ είμαι όλα
- ότι όλες οι υπάρξεις έχουν κοινή πηγή και ίδια αξία
- όλα προέρχονται από τον Δημιουργό, είναι ο Δημιουργός και επιστρέφουν στον Δημιουργό
- η μονάδα τα περιέχει όλα και όλα περιέχουν την μονάδα.
Όταν κατέρχεται ο νόμος της ενότητας μέσα από τα πεδία μεταλλάζεται και μετατρέπεται από αυτά. Στο νοητικό πεδίο σαν ομοϊδεατισμός, στο αστρικό σαν συμπάθεια ή πάθος και στο υλικό σαν ένστικτο, γιατί δεν μπορούν να εκφραστούν οι υψηλές του δονήσεις στις χαμηλές συχνότητες που υπάρχουν στα κατώτερα πεδία.
Έτσι η εντολή τις έλξης προς όλα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή και η έλξη αρχίζει να εκφράζεται προς κάποια συγγενικά, ερωτικά, φιλικά και συμφεροντολογικά ενδιαφέροντα υποκείμενα και αντικείμενα.
Σε ένα συνήθη βίο, όταν κάποιος γεννιέται προσπαθώντας να εκδηλώσει τον νόμο της ενότητας, πρώτα αντιλαμβάνεται, έλκεται και ενώνεται συναισθηματικά με την μητέρα του, γιατί μέσα από αυτή έρχεται στην τωρινή του κατάσταση. Κάνοντας αυτό δημιουργεί ένα τοίχο που περικλείει τον εαυτό του και το πρόσωπο που ενώνεται, ανάλογης ισχύς με την ένταση αυτής της ενότητας. Έπειτα καθώς αντιλαμβάνεται άλλους ανθρώπους, πατέρα, αδέλφια, συγγενείς, φίλους κ.λπ. δημιουργεί και άλλους τοίχους ανάλογης ισχύος που περικλείουν και αυτούς. Καταλήγει να έχει κύκλους από τοίχους γύρω του όπου οι στενότεροι είναι και οι ισχυρότεροι. Νομίζοντας ότι εκδηλώνει την ενότητα, εκδηλώνει μόνο την ανάγκη του για ενότητα.
Αλλά με αυτό τον τρόπο όσο περισσότερο ενώνεσαι με κάποιον, άλλο τόσο διαχωρίζεσαι και απομακρύνεσαι από όλα τα υπόλοιπα.
Στην πραγματικότητα αυτοί οι κύκλοι είναι περιορισμένοι και δεν τα περιλαμβάνουν όλα, ούτε υπάρχει ανιδιοτελής αποδοχή σε ότι περιέχουν και μη.
Άρα ο νόμος της έλξης κατερχόμενος στους κόσμους και εκφράζοντας την ενότητα, στα κατώτερα πεδία καταλήγει να μετατραπεί σε χωριστηκότητα.
Αυτή είναι και η κύρια αιτία του ψυχολογικού πόνου που βιώνει ο άνθρωπος.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αγάπη που έχει κάποιος μέσα του είναι τόση όση μπορεί να νιώσει για τον χειρότερο εχθρό του, όλα τα υπόλοιπα ελκτικά συναισθήματα που έχει ανοίκουν στον κατώτερο εαυτό και είναι συμπάθειες.
Μόνο αν ακολουθήσουμε τον δρόμο της φυσικής μας ανάπτυξης που περιλαμβάνει την γνώση, την αγάπη και την εγκράτεια, θα δούμε το γκρέμισμα αυτών των τοίχων που θα αποκαλύψει τι είμαστε, που είμαστε και γιατί κάνουμε ότι κάνουμε.

Τότε μόνο ένας τοίχος θα έχει μείνει, αυτός που βρίσκεται στα όρια της εκδήλωσης και τα περικλείει όλα. Κάποιοι είναι προορισμένοι να γκρεμίσουν και αυτόν τον τοίχο, έστω και ας μην ξέρουν αν οδηγεί κάπου. Ακολουθούν τον 7^ο δρόμο, τον δρόμο της απόλυτης ελευθερίας, που ο δημιουργός έφτιαξε ίσως  για να διαιωνίσει την επίγνωση.